گروه تاریخ و اقتصاد: معمار ژاپنی، کیشو کوروکاوا، پس از مشاهده توفان خلیج ایزه در سال ۱۹۵۹ بر آن شد تا به طراحی پروژه‌ای بپردازد که نهایتا شهر کشاورزی (۱۹۶۰) نام گرفت.

این پروژه مگااستراکچرال، متشکل از یک سازه شبکه مانند است که ۴ متر از زمین فاصله گرفته است. این شبکه‌های بتنی، مسیرها، شبکه آبرسانی، شبکه برق‌رسانی، مونوریل و دیگر تسهیلات شهری همچون مدارس و ساختمان‌های دولتی را در خود جای داده‌اند.

مجموعه‌های مسکونی با خانه‌های قارچی شکل یک تا سه طبقه و اسکلت چوبی آلومینیوم پوش شده با پنجره‌های سقفی گشوده به آسمان لابه‌لای این شبکه‌های‌های بتنی قرار گرفته‌اند. یک قاب از این شبکه سازه‌ای ابعادی ۵۰۰ متر در ۵۰۰ متر دارد و ۲۵ بلوک ۱۰۰ در ۱۰۰ برای ۲۰۰ نفر را در خود جای داده و عملا واحد پایه کامیونیتی کشاورزی محور را شکل داده است.

خود کیشو کروکاوا در مورد این شهر می‌گوید: رشد طبیعی شهر کشاورزی به واسطه شبکه‌ای از خیابان‌هایی حادث می‌شود که دربرگیرنده لوله‌هایی هستند در زیر زمین. اگرچه هرکدام از این واحدهای مربع شکل ترکیبی از چند خانه مسکونی هستند که از خودمختاری نسبی برخوردارند، مرتبط کردن این واحدها با هم یک روستا را ایجاد می‌کند. واحدهای زیستی در این ترکیب‌بندی بدون هیچ نوع ساختار سلسله مراتبی عمل می‌کنند و آرام‌آرام روستا را همچون یک سکونتگاه روستایی سنتی که از دل تاریخ ژاپن سر برآورده است، شکل می‌دهد.