زمان سنج - ۷ مهر ۹۳

گروه تاریخ و اقتصاد: در ۲۹ سپتامبر سال ۱۹۱۳، رودلف کریستین کارل دیزل، مهندس و مخترع آلمانی به طرز مشکوکی حین سفر با کشتی در دریای مانش درگذشت. او هنگام مرگ ۵۵ سال داشت. رودلف، بخشی از زندگی خود را در فرانسه، انگلستان و سپس آلمان گذراند و در دانشگاه مونیخ به تحصیل پرداخت. دیزل حین تحصیل متوجه شد که ۹۰ درصد انرژی حاصل از سوخت زغال‌سنگ در ماشین‏های بخار و همین مقدار انرژی به دست آمده از سوخت بنزین در موتورهای احتراقی تلف می‏شود و تنها ۱۰ درصد باقی‏مانده به مصرف می‏رسد.

از این رو وی از آن زمان به ساخت دستگاهی اندیشید که بیشترین بازدهی و کمترین میزان تلف شدن انرژی را داشته باشد. وی پس از سال‏ها تلاش، سرانجام در تابستان ۱۸۹۵ توانست موتوری اختراع کند که با فشردن هوا، حرارت زیادی در حدود ۵۰۰ درجه سانتیگراد تولید می‏‌کرد. در موتور دیزل که با گازوئیل کار می‏کرد، قبل از ورود گازوئیل به موتور، هوا باید گرم شده و سپس سوخت در سیلندر پراکنده شود. این موتور به دستگاه سردساز مجهز بود تا بتوان آن را تا دمای بالایى رساند. همچنین سرعت و نیروی موتور با تغییر دادن مقدار سوخت تزریقی تنظیم می‏‌شد. تا سال ۱۹۰۰، از این موتور استفاده نشد و با این حال، دیزل این موتور را کامل کرد و با پیشرفت و تکامل تکنیکی موتور آن، این دستگاه به عنوان اولین موتور قابل حرکت با کاربردهای وسیع و گسترده شهرت یافت. ایده‌های دیزل برای تولید یک موتور احتراقی در سال ۱۸۹۳ منتشر شد، یک سال بعد درخواست حق امتیاز موتور دیزلی را دریافت کرد. موتورهای دیزلی امروزی، نسخه‌های تصحیح شده و بهبود یافته از ایده رودلف دیزل محسوب می‌شود که اغلب در زیردریایی‌ها، کشتی‌ها، لکوموتیوها و بارکش‌های بزرگ و در دستگاه‌های تولید برق مورد استفاده قرار می‌گیرند. سه نقطه مشترک اختراعات دیزل از این قرار است: آنها بر مبنای قوانین یا فرآیندهای طبیعی فیزیکی به تبدیلات گرمایی مربوطند. مشخصا با طراحی مکانیکی سروکار دارند و سرانجام اینکه انگیزه ایجاد آنها پاسخ به نیازهای بنیادی تولید بوده است.