قرمز کمرنگ!

دنیای اقتصاد، رسول بهروش: در آخرین مسابقه هفته سوم لیگ برتر باشگاه‌های کشور، سرانجام پرسپولیسی‌ها توانستند به روند ناکامی‌های‌شان خاتمه دهند و نخستین برد فصل را به دست آورند. این پیروزی اگرچه در شرایطی دشوار و با درخشش نیلسون کوریا از راه رسید، اما به هر حال باعث شد وضعیت سرخپوشان تا حدودی سروسامان پیدا کند. پرسپولیس که در پایان مسابقات روز اول هفته سوم دقیقا در رتبه آخر جدول رده‌بندی قرار گرفته بود، با غلبه بر ذوب‌آهن خودش را تا رده هشتم بالا کشید. در اهمیت این سه امتیاز همان بس که بعد از دمیده شدن در سوت پایان مسابقه، علی دایی با فریاد شادی و حرکات غلو شده دستانش، باعث شگفت‌زدگی اطرافیانش شد. حق هم دارد لابد؛ شهریار از فشاری سنگین رهایی یافته بود، حداقل برای چند روز! اهل خرافات هستید؟

کسب چهار امتیاز از سه بازی طبعا نمی‌تواند برای تیفوسی‌های پرسپولیس تحفه چندان درخشانی باشد، اما اگر به خرافات استناد کنیم، می‌توانیم به آینده قرمزها در لیگ چهاردهم امیدوار باشیم. اتفاق جالبی که برای سرخپوشان رخ داده، این است که آنها تا اینجای فصل در برابر رقبا دقیقا به همان شکلی عمل کرده‌اند که پارسال نتیجه گرفته بودند. پرسپولیس فصل گذشته در ورزشگاه آزادی برابر نفت تهران متوقف شد، در اهواز به فولاد باخت و در تهران به سختی ذوب‌آهن را برد. حالا در فصل جدید نیز شاگردان دایی در همان استادیوم‌ها برابر همین حریفان عملکردشان را تکرار کرده‌اند. اگر بنا باشد روند موجود فعلا به همین شکل ادامه پیدا کند، لابد باید منتظر باشیم سرخپوشان روز چهارشنبه در ورزشگاه تختی انزلی به یک پیروزی خفیف برابر ملوان دست پیدا کنند؛ هرچند این پرسپولیس با کوه مشکلاتش اصلا قابل مقایسه با تیم آرام و پرمهره فصل گذشته نیست.

ببخشید شما؟

ترکیب اصلی پرسپولیس در مصاف با ذوب‌آهن طوری بود که شاید برخی از بازیکنانش برای عده‌ای از هواداران به سختی قابل تشخیص بودند! در این بازی طارمی و نوراللهی، خریدهای علی دایی از لیگ یک به عنوان بازیکن ثابت به میدان رفتند تا در کنار نفراتی همچون کفشگری، ماهینی، بنگر و نورمحمدی از کیان میزبان سرشناس دفاع کنند. شاید تنها مهره‌های خلاق و قابل اتکای دایی در این ترکیب، رضا نوروزی و امید عالیشاه بودند. این اما قابل مقایسه نیست با تیمی که سال گذشته به میدان می‌رفت و از ستارگانی مثل جلال حسینی، پیام صادقیان، محمدرضا خلعتبری، محسن مسلمان و در مقطعی حتی مهرداد پولادی تشکیل می‌شد. همین مساله، هوادارانی را که جمعه به ورزشگاه آزادی رفته بودند نگران می‌کرد. دغدغه‌ها به وی‍ژه زمانی افزایش پیدا کرد که بازی شروع شد و به تدریج همه فهمیدند این تیم در فاز هجومی چیز خاصی برای ارائه ندارد. علی دایی سعی کرده بود برای گنجاندن دو مهاجم در ترکیب ابتدایی، سیستم اصلی تیمش را به ۴-۴-۲ تغییر بدهد، اما کیست که نداند آنچه سرخپوشان در غروب آدینه تهران به نمایش گذاشتند، یک نسخه ضعیف دیگر از همان ۴-۲-۳-۱ ناقص شهریار بود؟ هرچه از زمان بازی می‌گذشت، بیشتر از قبل روشن می‌شد که انتظار خلاقیت داشتن از زوج کفشگری و نوراللهی، توقعی گزاف و بیهوده است. همین نقصان در سیستم بازی قرمزها باعث شده بود ذوب‌آهن در بیشتر دقایق مسابقه صاحب توپ و میدان باشد و در زمین پرسپولیس، پاس دادن را تمرین کند. قرمزها اگرچه با استفاده از یک ضربه ایستگاهی به گل رسیدند و سرنوشت دیدار را تغییر دادند، اما اتفاق خطرناکی خواهد بود اینکه دایی گمان کند چینش و نوع بازی تیمش در این مسابقه جواب داده است. یادمان باشد همیشه قرار نیست توپ‌های حریف به تیر دروازه بخورند یا با درخشش سنگربان برزیلی مهار شوند. این تیم نیاز به تزریق خلاقیت و ابتکار دارد، خیلی بیشتر از آنکه حسین ماهینی به عنوان بال راست راهی زمین شود و آقای مربی منتظر ارسال‌های او باقی بماند.

معمای ۹۰۰ میلیونی

از همان دقایق ابتدایی مسابقه تماشاگران پرسپولیس متوجه ضعف تیم‌شان در بازی‌سازی شدند و همین مساله کافی بود تا اسم تنها پلی‌میکر تخصصی باقیمانده در تیم از روی سکوها فریاد شود. محمد نوری در حالی مورد تشویق حدود ۱۵ هزار تماشاگر حاضر در استادیوم آزادی قرار گرفت که از آخرین بازی درخشان او بیشتر از یک سال می‌گذشت. با این وجود علی دایی بعد از ناکامی در جذب هافبک‌های مورد علاقه‌اش، ناچار شد نوری را در پرسپولیس نگه دارد. نکته عجیب داستان همین‌جا است؛ اینکه دایی حاضر نیست حتی وقتی سرخپوشان به وضوح از فقدان بازی‌ساز رنج می‌برند به نوری فرصت بدهد و او را دوباره محک بزند. حالا باید از سرمربی پرسپولیس پرسید اگر محمد نوری تا این اندازه غیرقابل اعتماد است، چرا با موافقت او این بازیکن در جمع قرمزها ماندگار شده و بابت حضور در لیگ چهاردهم قراردادی ۹۰۰ میلیون تومانی بسته است؟ آیا نمی‌شد از همین پول مثلا برای حفظ خلعتبری در باشگاه استفاده کرد؟

جای امیدواری هست؟

پرسپولیس اما در لیگ چهاردهم بدشانسی هم کم نداشته است. محرومیت پیام صادقیان، غیبت بی‌دلیل و دو هفته‌ای حسین ماهینی و مصدومیت‌های پیاپی مهدی دغاغله باعث شده است دایی از همین ابزارهای موجود هم نتواند به‌طور کامل استفاده کند. حالا سرخپوشان تا مرز عقد قرارداد با اومانیا پیش رفته‌اند؛ بازیکنی که حضورش در ترکیب قرمزها به ویژه اگر با بازگشت پولادی مقارن شود می‌تواند به ساختار دفاعی پرسپولیس سروسامان بدهد. از سوی دیگر دغاغله هم در آستانه بهبودی قرار گرفته و شاید بتواند در صورت حضور در زمین بخشی از جای خالی صادقیان را پوشش بدهد. اینها می‌توانند نشانه‌هایی از امیدواری باشند، به شرط اینکه علی دایی همچنان به فکر مصیبت اصلی پرسپولیس در میانه میدان باشد و برای پر کردن این حفره، چاره‌ای بیندیشد.

یک گام جلوتر از بحران

پیروزی بر ذوب‌آهن قطعا برای پرسپولیس اتفاق ارزشمندی بود، چرا که باعث شد این تیم دست‌کم یک گام از بحران وحشتناکش فاصله بگیرد. دو روز قبل از مسابقه با تیم اصفهانی، یک روزنامه ورزشی از قول رئیس هیات‌مدیره سرخپوشان و منتقد اول علی دایی تیتر زد: «تا بعد از بازی صبرمی‌کنم» در کنفرانس مطبوعاتی پس از دیدار با ذوب‌آهن هم علی دایی در مهم‌ترین جمله‌اش گفت: «کسانی را که منتظر ناکامی ما بودند ناراحت کردیم.» همین دیالوگ‌ها کافی است تا بفهمیم زیر پوست پرسپولیس چه می‌گذرد. این تیم برای رسیدن به آرامش به امتیازات بیشتری نیاز دارد. سرخپوشان در سه دیدار آینده باید در انزلی و قم به مصاف ملوان و صبا بروند و در تهران با پدیده مصاف بدهند. به نظر می‌رسد کسب حداقل ۷ امتیاز از این مسابقات، شرط لازم برای تضمین آرامش در پرسپولیس باشد؛ دست‌کم برای چند صباح دیگر!