قلک کاغذی

علی اصغر خلیلی

یادم می‌آید از روزگاران کودکی در دوران دبستان پس‌انداز کردن را با قلک‌های پلاستیکی یا بعضا سفالی و ریختن سکه‌‌ها و اسکناس‌ها که در آن زمان به ۱۰ یا ۲۰ تومانی محدود می‌شد آموزش می‌دادند. شاید بتوان پول در قلک ریختن را به عنوان یکی از ابتدایی‌ترین روش‌ها و الفبای پس‌انداز کردن ذکر نمود. آن روزها نمی‌دانستیم چرا باید چنین کاری را انجام دهیم، چرا اکنون باید لذت خوردن خوراکی‌های مورد علاقه دوران کودکی را از دست داده و پولمان را جمع کنیم تا در آینده بتوان کاری انجام داد.حتی در مورد عیدی گرفتن‌‌ها نیز این مساله مصداق پیدا می‌کرد.

امروزه با پیشرفت و رشد، روش‌های جدیدترو مدرن‌تری را در مسیر پس‌انداز کردن شاهد هستیم. افتتاح حساب‌های پس‌انداز و مسکن جوانان و بیمه عمر...از جمله این موارد هستند. اما کمرنگ‌ترین روش را می‌توان خرید سهام برای فرزندان دانست. صرف نظر از مزایا و معایب هر یک از راه‌های اشاره شده می‌توان خرید سهم را یکی از بهترین شیوه‌‌های مطمئن دانست. به روز بودن قیمت سهم و دریافت سود سالانه از جمله آنها است. البته منظور از خرید سهم شامل سهم‌های پر ریسک و با قیمت بالا نیست. در بازار سرمایه ایران به راحتی می‌توان نوع سهم را با توجه به ریسک قیمت و نوع فعالیت آن طبقه‌بندی نمود؛ به طوری‌ که سهام بعضی از شرکت‌ها از نوسانات شدید قیمتی به دور بوده و بجای آن سالانه از سود معقولی بهره‌مند بوده و سهامداران خود را منتفع می‌گردانند.

حتی می‌توان با خرید ذره‌ذره سهام این‌گونه شرکت‌ها سبد سهام و پرتفوی تهیه نموده و در تامین آتیه فرزندان و نسل فردا سهیم بود. البته در مسیر قلک کاغذی موانعی چون کارمزد خرید و فروش حداقل خرید یا عدم استقبال و تمایل کارگزاران جهت صرف وقت در چنین معاملاتی مشهود است.

عدم شناساندن این روش یا فرهنگ سازی در این خصوص یکی از معضلاتی است که می‌بایست سازمان بورس و شرکت بورس به گونه‌ای عمل نمایند تا پدران و مادران علاوه بر آشنایی، در سبد‌‌های پس‌انداز فرزندان جایی نیز برای خرید سهم در نظر بگیرند.