کتاب «بر پارسیان چه گذشت» منتشر شد

گروه بنگاه‌ها: در سال ۱۳۸۵ محمود احمدی‌نژاد، رئیس دولت نهم، در یک سخنرانی عمومی از وجود فساد مالی در یک بانک خصوصی کشور سخن گفت که بازتاب وسیعی در رسانه‌ها داشت. سخنان احمدی‌نژاد ناظر برمعامله در شرف انجام سهام شرکت ایران‌خودرو در بانک پارسیان با گروه العقیلی به نمایندگی محمد رستمی‌صفا از فعالان صنعت لوله و پروفیل بود. تعداد کل سهام بانک پارسیان در آن مقطع معادل پنج میلیارد سهم بود و شرکت‌های تابعه ایران‌خودرو دارای بیش از یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون سهم بودند که معادل ۸/ ۲۸ درصد کل سهام این بانک می‌شد. کنسرسیوم رستمی به موازات مذاکره با ایران‌خودرو با یک موسسه بانکی آلمان نیز برای دریافت وام برای خرید این سهام به توافق رسیده بود. اما شایعاتی در بازار سرمایه شکل گرفته بود که رستمی منابع مالی لازم برای خرید سهام را از خود بانک پارسیان دریافت کرده است. این شایعات دستمایه سخنرانی احمدی‌نژاد قرار گرفت و به‌دنبال آن بانک مرکزی طی حکمی عبدالله طالبی، مدیرعامل و بهرام فتحعلی، رئیس هیات‌مدیره بانک پارسیان را از سمت‌های خود برکنار کرد. اکنون پس از گذشت ۹ سال از این ماجرا، عبدالله طالبی در کتابی ۴۰۰ صفحه‌ای با عنوان «بر پارسیان چه گذشت» داستان برکناری یکباره خود و رئیس هیات‌مدیره بانک پارسیان را همراه با جزئیات پشت پرده آن و دادخواهی‌های خود در دیوان عدالت اداری، سازمان بازرسی کل کشور، دادسرای امور اقتصادی و مجلس شورای اسلامی که تماما به برائت این مدیران باسابقه کشور منجر شده روایت کرده است. در پیشگفتار این کتاب، دکتر محمد طبیبیان از اقتصاددانان برجسته کشور ضمن تقدیر از عملکرد بانک پارسیان به‌عنوان بزرگ‌ترین بانک خصوصی کشور در آن مقطع تاکید می‌کند: «در این کتاب به خوبی می‌توان دید که چگونه تنگ‌نظری‌ها، ملاحظات شخصی و رانت‌جویی‌ها می‌تواند کارآفرینی را در کشور مختل کند. همچنین در این کتاب می‌بینیم که چگونه برخی قضات با وجدان، مدیران و کارمندان دولتی شریف و استوار و روزنامه‌نگاران و نشریات بیدار و برخوردار از مسوولیت اجتماعی در جهت روشن شدن حقایق و خنثی شدن نقشه‌ها اقدام کردند.»

عبدالله طالبی نیز در مقدمه این کتاب می‌نویسد: کتاب حاضر شرح حالی است که قصد ندارد در مورد افراد خاص، آزردگی‌های شخصی یا خدای ناکرده انتقام‌جویی ورود داشته باشد، بلکه امید دارد این نوشتار مجالی فراهم کند تا مدیران قبلی کشور، فرصتی برای ارزیابی مجدد مسوولیت‌های خود بیابند و مدیران آینده نیز باور کنند که همواره در برابر تاریخ باید پاسخگو باشند.