محمدحسین باقی: بحران بین روسیه و اوکراین ابعاد جدیدی یافته است. از یک‌سو، غرب می‌کوشد اوکراین را به جدیدترین تسلیحات مجهز سازد. «ایگور کوستیوکوف»، رئیس اداره کل ستاد مشترک روسیه در مقاله‌‌‌ای نوشت که ناتو حدود ۸۰۰تانک و بیش از ۳۰‌هزار پهپاد به اوکراین داده است. از سوی دیگر، روسیه تهدید کرده که ممکن است از سلاح‌های هسته‌ای استفاده کند. برخی این تهدید را «بلوف» و «باج‌گیری» هسته‌ای می‌نامند و عده‌ای هم می‌گویند نباید از کنار این تهدید، بی‌توجه گذشت. در این پرونده از «باشگاه اقتصاددانان»، ابعاد مختلف تهدید هسته‌ای روسیه مورد ارزیابی قرار گرفته است.

هفته گذشته، زمانی که رئیس‌جمهور ولادیمیر پوتین، دستور تمرینات نظامی شامل تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی در نزدیکی مرز اوکراین را صادر کرد، به نظر می‌رسید که تنش‌ها بین روسیه و غرب به سطح خطرناک و جدیدی رسیده است. کرملین تصریح کرد که این رزمایش‌ها در پاسخ به اظهارات رهبران غربی در مورد استقرار نیروهای ناتو در اوکراین و استفاده از سلاح‌های غربی برای حمله به اهدافی در داخل روسیه بود. دیوید کامرون، وزیر امور خارجه بریتانیا ۲مه، در جریان یک سفر غیرمنتظره به کی‌یف، متعهد شد «تا زمانی که طول بکشد» به اوکراین کمک می‌کند و در عین حال افزود که اوکراینی‌‌‌ها آزادند از سلاح‌‌‌های انگلیسی برای حمله به خاک روسیه استفاده کنند. این می‌تواند مربوط به موشک‌های فرانسوی-بریتانیایی «سایه توفان» و همچنین هواپیماهای بدون سرنشینی باشد که بریتانیا متعهد شده بود هزاران تعداد از آن را به اوکراین عرضه کند.

دستور ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه برای مانورهای هسته‌ای در ۶مه، یک‌روز پس از عید پاک ارتدوکس، علنی شد؛ طنزی تلخ، زیرا او خود را نگهبان سرسخت ارزش‌های مسیحی می‌داند؛ ارزش‌هایی که آخرین بار که بررسی کردم شامل شبیه‌سازی نابودی هسته‌ای نمی‌شد. نمی‌‌‌دانم که آیا او این فرمان را قبل از شرکت در مراسم عید پاک در کلیسای جامع مسیح منجی مسکو امضا کرد یا بعد از آن. این رزمایش‌‌‌ها، حملات هسته‌‌‌ای «نمایشی» یا منطقه‌‌‌ای را شبیه‌‌‌سازی می‌کنند، برخلاف تمرین‌‌‌های هسته‌‌‌ای «استراتژیک» که شبیه‌‌‌سازی جنگ با ایالات‌متحده است.

از زمانی که تهاجم تمام‌عیار روسیه به اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ آغاز شد، تهدید جنگ هسته‌‌‌ای بر سر این درگیری نیز ظاهر شده است. با این حال، با جدیدترین اعلامیه پوتین مبنی بر اینکه روسیه تمریناتی را برای استفاده از تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی در نبرد برگزار خواهد کرد -ظاهرا در پاسخ به «اظهارات تحریک‌آمیز» مقامات غربی- احتمالا «سیاست مخاطره هسته‌‌‌ای» روسیه به مرحله جدیدی رسیده است که در آن باید با خطرات بیشتری در کنار وضعیت بازدارندگی ارتقایافته غربی مواجه شود.

مژده ابراهیمی: شرایط سیاسی خاص کشور طی هفته‏‏‌های اخیر ناشی از فقدان غم‏‏‌انگیز رئیس‏‏‌جمهور موجب شده است تا سیاست دامنه نوسان به عنصر کلیدی تنظیم‏‏‌گری بازار سرمایه تبدیل شود؛ رویکردی که موجب شده تا بورس روزهای سرخی را تجربه کند و تنها در دو روز اول هفته در سطح شاخص کل ۳۷‌هزار واحد ریزش را تجربه کند. کارشناسان بازار سرمایه معتقدند رویکرد اخیر نهاد ناظر در برخورد با وضعیت استثنایی بورس نمی‏‏‌تواند برای وضعیتی که سهامداران در آن گرفتارند، افاقه کند؛ چرا که این بازار به صورت تاریخی از چالش‏‏‌هایی رنج می‏‏‌برد که در موعدهای ریزش شاخص (نظیر شوک‏‏‌های سیاست خارجی یا امنیت بین‌الملل) با شدت بیشتری عمل می‌کنند. به همین دلیل نیز توصیه اغلب تحلیلگران بورسی این است که به‌جای دامنه نوسان، اقدامات دیگری در دستور کار سازمان بورس قرار گیرد.

اقتصاد سرمایه‌‌‌داری پیوند عمیقی بین علم و ثروت برقرار کرده و پیشرفت کلیه علوم مرهون انتظار کسب بازده اقتصادی و ثروت‌آفرین بوده است. اگر در ابتدای ظهور سرمایه‌‌‌داری صرفا علومی مثل ریاضیات، پزشکی یا مهندسی و مکانیک و فیزیک می‌‌‌توانست راهی برای کسب ثروت با راه‌‌‌اندازی یک بنگاه تولیدی باشد، به‌تدریج در اقتصاد سرمایه‌‌‌داری سایر علوم نظیر روان‌شناسی، تاریخ، جامعه‌شناسی و اقتصاد هم همراه سایر علوم شدند تا نگاهی همه‌جانبه و فراگیر و با استفاده از علوم مختلف، مسیر رشد و توسعه را هموار و به سمت قله تکامل بشریت هدایت کند.

بازار سرمایه ایران همواره به طرق مختلف محل دخالت دولت بوده است. در هر برهه تاریخی، سیاستگذاران و مسوولان امر همواره از این بازار استفاده تبلیغاتی و سیاسی کرده و همیشه به بورس نگاه ابزاری داشته‌اند. این مداخلات در بازارسرمایه فقط ناشی از استفاده ابزاری و سیاستگذاری‌های اقتصاد دولتی نیست؛ نگاه قیم‌مآبانه به بازار و کنترل‌های خارجی و دستوری نیز همواره به بازار سرمایه ایران لطمه وارد کرده است.

در زمینه انجام معاملات، باید به این نکته اشاره کرد که محدود کردن و کاهش دامنه نوسان احتمالا بدترین تصمیم برای کنترل بازار است؛ این اقدام می‌‌‌تواند به کاهش نقدشوندگی در بازار و افزایش ترس در معاملات منجر شود. به طور کلی، ایجاد هرگونه محدودیت در بازارها و کنترل دامنه نوسان مشابه قیمت‌گذاری دستوری است و در واقع دخالت در سازوکار طبیعی بازار به حساب می‌‌‌آید.

ریزساختارهای بازار سرمایه از مهم‌ترین عوامل اثر‌گذار بر کارآیی بازار و کشف قیمت منصفانه است. باید گفت اوایل دهه ۱۳۸۰ و رونق بورس همزمان با خلق ریزساختارهای عجیبی بود. در اوایل دهه ۱۳۸۰ شاهد خلق حجم مبنا بودیم؛ موضوعی که در جهان بی‌سابقه بود و عملا سرعت کشف قیمت سریع و منصفانه در بازار را از بین برد.از سوی دیگر تنها چند هفته پس از وضع حجم مبنا و مشخص شدن شکست آن، بدون حذف آن شاهد وضع دامنه نوسان منفی۲ و صفر بودیم. به عبارت دیگر در روزهای صعودی شدید بازار، تنها راهکار نهاد ناظر، تغییر دامنه نوسان بوده است.

در دوسال گذشته و به‌خصوص در یک‌سال اخیر به طور مشخص بازارسرمایه از اولویت‌های دولت در سیاستگذاری خارج شده است و به نظر می‌رسد دولت و بانک مرکزی اولویت سیاستی خود را کنترل تورم و نرخ ارز قرار داده‌ و حاضرند برای تامین این خواسته بهای سنگینی مانند رکود، زمین‌گیر شدن تولید بخش خصوصی و زیان‌ده شدن صنایع و شرکت‌های دولتی را بپردازند. سیاستگذار براساس اولویت‌های تعریف‌شده خود، به نظر می‌رسد در صدد افزایش تمرکز بر اقتصاد و سیاست و دولتی‌تر کردن اقتصاد است.

دو محور مهم در تبیین اعمال محدودیت دامنه نوسان از سوی نهاد ناظر قابل ذکر است که هردو بر اعتماد عمومی به این بازار لطمه وارد می‌کنند. البته چرایی وضع دامنه نوسان از سوی سیاستگذار بر بازار خود محل بحث است؛ اما رجوع به شرایط واقعی بازارسرمایه بعد از چهارسال اصلاح پی در پی نشان می‌دهد تاکنون عوامل زیادی در این بازار دخیل بودند که در پی آنها شاخص بورس منفی شده است و باعث عقب‌ماندگی ‌بازارسرمایه شده‌‌‌اند.

سلیل صبیحان: به‌منظور فهم اینکه چین چه مسیری را در پیش‌‌‌رو دارد، باید به ریشه‌‌‌های نظم مستقر در چین و ریتم اقتصادی این کشور در سال‌های اخیر مراجعه کرد؛ ریتمی که بعضا آن را سرمایه‌‌‌داری تنظیم‌‌‌شده می‌‌‌نامند، اما خود چینی‌ها از آن با عنوان «سوسیالیسم بازار» یاد می‌کنند و به مدد آن موفق به کسب رکوردهای جدیدی در زمینه صادرات صنعتی، جذب سرمایه‌گذاری خارجی و ثبت اختراع شدند. با این‌حال ادامه این رویکرد با چالش‌‌‌های بسیاری روبه‌روست. برای نمونه تنش در دریای چین و تسلط بر تایوان می‌‌‌تواند پایانی تلخ بر توسعه اقتصادی چین باشد. البته سه یادداشت پرونده امروز «باشگاه اقتصاددانان» با یادآوری جهت‌‌‌گیری‌‌‌های راهبردی چین در بخش انرژی، صنعت و فناوری، تصویری جالب از آتیه تولید در این کشور ارائه می‌دهند. نکته کلیدی پرونده این است که چین امروز را انتخاب یک راهبرد کلان ساخت و آن چیزی جز «رشد سریع اقتصادی» از مسیر تجارت آزاد و رشد تولید صنعتی نبود؛ راهبردی که می‌‌‌تواند درسی بزرگ برای اقتصادهای در حال توسعه و کشورهایی نظیر ایران باشد.

پس از مرگ مائو و بر صدر نشستن دنگ شیائوپنگ، چین با سیاست «اصلاح و گشایش» تلاش کرد اقتصاد خود را متحول کند. با آغاز رشد اقتصادی بالا در چین، این کشور با تقاضای انرژی فزاینده‌‌‌ای روبه‌‌‌رو شد و این تقاضا خیلی زود، از میزان عرضه منابع داخلی سبقت گرفت. چین که در دوره مائو در بعضی سال‌ها حتی به ژاپن نفت صادر می‌‌‌کرد، در سال ۱۹۹۳ به واردکننده خالص نفت خام و درپی آن در سال ۲۰۰۷ به واردکننده خالص گاز طبیعی تبدیل شد. چین در سال ۲۰۲۲ بیش از ۷۰‌درصد نفت و بیش از ۴۰‌درصد گاز طبیعی خود را ازطریق واردات تامین کرد.

دهمین برنامه توسعه پنج‌ساله چین که مربوط به سال ۲۰۰۱ است، برای اولین بار تکنولوژی خودروهای برقی را به‌عنوان یک اولویت تحقیقات علمی مطرح کرد و توجه به این موضوع در برنامه‌‌‌های بعدی افزایش یافت. در این برنامه‌‌‌ها، انرژی‌‌‌های نو، خودروهای بهره‌‌‌مند از انرژی‌‌‌های نو (NEV– خودروهای برقی، پلاگ-این هیبرید و هیدروژنی) و مواد جدید، در کنار برخی دیگر از علوم و صنایع، در گروه «صنایع استراتژیک در حال ظهور» قرار گرفتند. توجه به این صنایع در سایر اسناد بالادستی چین نیز قابل‌توجه است که نشان از توجه ویژه دولت مرکزی چین به آنها دارد.

بازگشت حمایت‌‌‌گرایی به صحنه سیاستگذاری صنعتی آمریکا، اتحادیه اروپا و برخی از کشورهای آسیایی نظیر ژاپن جدال پیرامون افول اقتصاد آزاد را به محور اصلی بحث در بین اقتصاددانان بدل کرده است. ایالات‌متحده آمریکا که دست‌‌‌کم از سال ۲۰۱۶ و با برآمدن ترامپ، وضع تعرفه و تهدید شرکت‌های صنعتی فعال در بازار آمریکا به سرمایه‌گذاری در این کشور را در دستور کار خود قرار داده، از زمان پیروزی جو بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به جرگه کشورهای طرفدار تدوین و اجرای سیاست صنعتی پیوسته است؛ اتفاقی که برخی آن را ناشی از فشار شرکت‌های صنعتی آمریکایی در رقابت با غول‌‌‌های چینی و برخی دیگر حاصل یک بینش امنیتی برای گیر انداختن چین در تله تجارت جهانی قطعه‌‌‌قطعه‌‌‌شده و بسته می‌‌‌دانند.