غذای تکمیلی در آمریکا
دکتر دیانا شانزنباخ کارشناس سلامت کودکان و مصرف موادغذایی مترجم: معزالدین خیرآباد منبع: پروژه هامیلتون برای مبارزه با گرسنگی در آمریکا برنامه کمک تغذیه تکمیلی (SNAP) که پیش از این به عنوان برنامه کوپن غذا شناخته می‌شد، با هدف تکمیل منابع نقدی خانوار طراحی شده است، به طوری که خانوار تحت پوشش می‌تواند بسته غذایی مغذی و کافی را خریداری کند. برنامه کالابرگ غذا نخستین بار با هدف تصویب لایحه کالابرگ غذای ۱۹۶۴ به قانون تبدیل شد. بر اساس قانون ۱۹۶۴، ۷۵ میلیون دلار به ۳۵۰ هزار دریافت‌کننده تخصیص می‌یافت.
دکتر دیانا شانزنباخ کارشناس سلامت کودکان و مصرف موادغذایی مترجم: معزالدین خیرآباد منبع: پروژه هامیلتون برای مبارزه با گرسنگی در آمریکا برنامه کمک تغذیه تکمیلی (SNAP) که پیش از این به عنوان برنامه کوپن غذا شناخته می‌شد، با هدف تکمیل منابع نقدی خانوار طراحی شده است، به طوری که خانوار تحت پوشش می‌تواند بسته غذایی مغذی و کافی را خریداری کند. برنامه کالابرگ غذا نخستین بار با هدف تصویب لایحه کالابرگ غذای ۱۹۶۴ به قانون تبدیل شد. بر اساس قانون ۱۹۶۴، ۷۵ میلیون دلار به ۳۵۰ هزار دریافت‌کننده تخصیص می‌یافت. نام این برنامه با هدف کاهش بار معنایی منفی آن، در سال ۲۰۰۸ به برنامه کمک تغذیه تکمیلی تغییر یافت. امروزه، SNAP به عنوان بزرگ‌ترین برنامه مبارزه با گرسنگی در ایالات متحده آمریکا، تقریبا معادل ۷۵ میلیارد دلار کمک برای حدود یک‌هشتم خانوارهای آمریکایی فراهم می‌آورد. البته به محض بهبود اقتصاد،خانوارهای آمریکایی کمتری باید به کمک‌های SNAP متکی باشند.
خانوارهای تحت پوشش می‌توانند از کمک‌های SNAP برای خرید اغلب مواد خوراکی موجود در خواربارفروشی‌ها و بازارهای محصولات کشاورزی استفاده کنند. استثنائات شامل غذاهای آماده (مانند غذاهای داغ تهیه شده برای مصرف فوری)، ویتامین‌ها، محصولات کاغذی، غذای حیوانات خانگی، مشروبات الکلی و تنباکو است که در زمره این کمک‌ها قرار نمی‌گیرند. کمک‌ها معمولا در هر ماه یک بار به
کارت انتقال کمک الکترونیک (EBT) واریز می‌شوند.
متوسط کمک‌ها در سال ۲۰۱۳، ماهانه ۲۷۵ دلار برای هر خانوار یا ۱۳۳ دلار برای هر نفر بود. در سال ۲۰۱۳ حداکثر کمک ماهانه SNAP برای یک زن مجرد ۲۰۰ دلار بود، به این معنی که اگر یک فرد درآمد دیگری به غیر از کمک‌های SNAP ندارد، او می‌تواند در سطحی برابر با ۲۰ درصد از خط فقر مصرف کند. خانوارها بر اساس درآمد و معافیت‌ها برای هزینه‌های زندگی واجد شرایط دریافت کمک‌های SNAP می‌شوند. در کل، برای واجد شرایط شناخته شدن، درآمد خانوار قبل از کسور درآمدی باید کمتر از ۳/۱ برابر خط فقر باشد. در سال ۲۰۱۳، خط فقر برای یک خانوار ۴ نفره ۲۳ هزار و ۵۵۰ دلار بود. به این معنی که یک خانوار ۴ نفره با درآمد کمتر از ۳۰ هزار و ۶۱۵ دلار (۱۳۰ درصد خط فقر)واجد شرایط دریافت کمک‌های دولتی می‌شد. سطح کمک‌ها با استفاده از فرمولی که هزینه اقلامی مانند مسکن و هزینه‌های نگهداری کودک محاسبه می‌شود، تعیین می‌شود. تنها آن دسته از خانوارهای دارای درآمد زیر خط فقر، پس از کسر این هزینه‌ها برای دریافت کمک واجد شرایط می‌شوند. جمعیت دریافت‌کننده کمک‌های SNAP متنوع است، اما اغلب آنها کودکان، افراد مسن یا دارای معلولیت هستند. در سال ۲۰۱۱ حدود نیمی از دریافت‌کنندگان کمک‌های SNAP کودکان بودند و ۱۹ درصد افراد مسن یا بزرگسال دارای معلولیت بودند. سهم فزاینده‌ای از حجم کار با رسیدهای دریافت مزایای ناشی از اشتغال ترکیب می‌شود.
در میان خانوارهای در سن کار، بزرگسالان غیرمعلول، اکثریت بزرگسالان در همان ماهی که کمک‌های SNAP را دریافت می‌کنند، استخدام می‌شوند. SNAP بر اساس ویژگی‌های جمعیت‌شناختی کمک‌ها را به سوی خانوارها هدف‌گذاری می‌کند. به ویژه، بزرگسالان در سن کار بدون افراد تحت تکفل، به شدت بر اساس حائز شرایط بودن خود برای دریافت کمک‌های منظم SNAP محدود می‌شوند. این دسته از بزرگسالان اغلب به عنوان بزرگسالان توانمند بدون افراد تحت تکفل نشان داده می‌شوند، کسانی که تنها می‌توانند هر سه سال، معادل سه ماه از کمک‌های SNAP دریافت کنند؛ این محدودیت در مواقع بحران اقتصادی به طور موقت برداشته می‌شود.
ارسال نظر