هر سال، شرکت‌کنندگان در هتل «بایریشر هوف» گرد هم می‌‌‌آیند تا در مورد چالش‌‌‌های اصلی امنیت جهانی بحث کنند. این کنفرانس اولین‌بار در سال ۱۹۶۳ برگزار شد و طی چند دهه‌‌ اول به‌‌‌عنوان «کنفرانس نظامی مونیخ» (Wehrkundetagung) شناخته می‌‌‌شد. در آن زمان، این اجلاس بسیار کوچک‌تر بود و تنها چند ده شرکت‌کننده در آن حضور داشتند. اگرچه حتی در روزهای اولیه، این نشست به‌‌‌عنوان کنفرانس بین‌المللی طراحی‌‌‌شده بود؛ اما هدفش در آن زمان این بود که به شرکت‌کنندگان آلمانی فرصتی برای ملاقات با همکاران خود از ایالات‌‌‌متحده و سایر کشورهای ناتو بدهد. با گذشت سال‌ها، کنفرانس رشد کرد. هنوز ژنرال‌‌‌های زیادی در راهروهای هتل‌‌‌ها در حال رفت‌وآمد دیده می‌‌‌شوند؛ اما این روزها با مدیران‌عامل، فعالان حقوق بشر و محیط‌‌‌زیست و دیگر چهره‌‌‌های برجسته از سراسر جهان در تعامل هستند.

در کنار رویدادهای برجسته مانند «پنل‌‌‌ها» و نشست‌‌‌ها، این کنفرانس در درجه‌‌ اول فرصتی برای ملاقات‌‌‌ها و «دوست‌‌‌یابی‌‌‌های سریع دیپلماتیک» است. در کجا و چه موقعیت دیگری می‌‌‌توانید بااین‌‌‌همه همکار، کارشناس، صاحب‌نظر و شخصیت جهانی به این سرعت گفت‌‌‌وگو کنید؟ در حالی که بحث‌‌‌ها این بار بر حمله‌‌ روسیه به اوکراین و تاثیر چشمگیر آن در سراسر جهان متمرکز بود، درعین‌‌‌حال بر وضعیت خاورمیانه و همچنین چین، بالکان غربی و مبارزه‌‌ بین‌المللی با بحران آب‌‌‌وهوا هم تمرکز داشت. نشست وزرای خارجه‌‌ «گروه۷» در حاشیه‌‌ این کنفرانس برگزار شد. این اولین نشست حضوری به میزبانی ژاپن است که در آغاز سال جدید ریاست «گروه۷» را بر عهده گرفت.

از همان ابتدا، همکاری فراآتلانتیکی همیشه در کنفرانس امنیتی مونیخ مطرح بوده است. طی سال‌های متمادی، یک سنت وجود دارد که هیات‌‌‌های بین‌‌‌حزبی کنگره‌‌ ایالات‌‌‌متحده در این کنفرانس شرکت می‌کنند. علاوه بر این، مجموعه‌‌‌ای از رویدادهای دیگر نیز برگزار شد؛ از جمله بحثی توسط «Frauen۱۰۰»  [زنان ۱۰۰] و مرکز سیاست خارجی فمینیستی (CFFP) که به بررسی سیاست خارجی فمینیستی می‌‌‌پردازد و نیز نشست گروه بزرگی از وزرای خارجه‌‌ زن به دعوت وزیر خارجه‌‌ کانادا (ملانی جولی).

با توجه به اینکه شعار امسال کنفرانس امنیتی مونیخ «باز:نگری» (Re:vision) است، برای برگزارکنندگان این پرسش مطرح بود که چگونه دولت‌‌‌های اقتدارگرا به‌‌‌طور فزاینده نظم بین‌المللی را که طی دهه‌‌‌ها تکامل ‌‌‌یافته است زیر سوال می‌‌‌برند و چگونه می‌‌‌توان با موفقیت ائتلاف کشورهایی را که مایل به دفاع از نظم لیبرال مبتنی بر قانون هستند، افزایش داد. این پرسش کلیدی یک موضوع تکرارشونده در بسیاری از نشست‌‌‌های این کنفرانس خواهد بود. بائرباک، وزیر امور خارجه‌‌ آلمان و میزبان اصلی این نشست، میزگردی با دیمیترو کولبا (همتای اوکراینی خود) و آنتونی بلینکن (وزیر امور خارجه‌‌ آمریکا) با عنوان «کل، آزاد و در صلح: چشم‌‌‌اندازی برای اوکراین» داشت. این بحث در درجه‌‌ اول به آنچه اوکراین برای آینده‌‌‌ روشن به‌‌‌ویژه در زمان پس از جنگ نیاز دارد، می‌‌‌پرداخت. میزبان اجلاس همچنین با هیات بزرگ کنگره آمریکا گفت‌وگو کرد. وی همچنین در بحثی در زمینه آب‌‌‌وهوا، بدهی و امنیت شرکت کرد که در آن با برخی از رهبران جهان و مدیران مالی بین‌المللی گفت‌‌‌وگوهایی داشت.

اخبار مرتبط