طبق اسناد بالادستی، ایران برای رسیدن به اهداف خود در صنعت نفت و گاز طی پنج سال آینده به ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی نیاز دارد. آخرین حضور سرمایه‌گذاران نفتی به پیش از تحریم‌های اقتصادی هسته‌ای بازمی‌گردد که حدودا ۱۰ سال از آن می‌گذرد و طی ۱۰ سال گذشته سرمایه‌گذاری قابل توجهی صورت نگرفته است. پیشی گرفتن رقبای منطقه‌ای طی سال‌های تحریم و برداشت‌های چند برابری آنها از میادین مشترکی چون پارس جنوبی، عرصه را برای صنعت نفت و گاز ایران بسیار سخت کرده بود. پس از اجرای برجام و مذاکرات پیاپی وزارت نفت با سرمایه‌گذاران نفتی، هفته گذشته یکی از بزرگ‌ترین قراردادهای گازی ایران به امضا رسید. قرارداد حاضر در جناح سیاسی رقیب دولت، مخالفان سرسختی دارد و آن را خیانت قلمداد می‌کند؛ اما طراحان توافق و کارشناسان نفتی، قرارداد حاضر را برای اقتصاد و صنعت نفت مثبت ارزیابی کرده و در واقع آن را گشایشی در سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز کشور می‌دانند. حجم این قرارداد به حدود ۵ میلیارد دلار می‌رسد و تاکنون ۲ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در فاز اول آن انجام شده است. این پرونده باشگاه اقتصاددانان قرارداد نفتی توتال را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد.