گاهشمار
روزی که کانال سوئز افتتاح شد
در سال ۱۸۳۳ میلادی، پروسپر آنفانتن تصمیم می‌گیرد کار افرادی که طرح احداث ترعه‌ای میان دریای مدیترانه و دریای سرخ را بررسی کرده بودند، دنبال کند.
محمدعلی، خدیو مصر که به نام سلطان عثمانی مصر را اداره می‌کرد، طرح آنفانتن را رد کرد تا اینکه، فردینان دولسپس، دیپلمات جوان فرانسوی به مصر اعزام می‌شود.
این نایب کنسول ۲۷ ساله فرانسه در اسکندریه به محمد سعید پسر محبوب خدیو مصر درس سوارکاری می‌داد. او در اسکندریه با آنفانتن آشنا شد و از طرح او برای احداث ترعه آگاه گردید.
چند سال بعد، محمد سعید، شاگرد سوارکاری دولسپس، خدیو مصر می‌شود. فردینان به راحتی موفق به جلب رضایت خدیو مصر برای احداث ترعه می‌گردد.
دولسپس با حمایت اوژنی امپراتریس فرانسه موفق به جمع‌آوری منابع مالی لازم برای احداث ترعه می‌شود و در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۸۵۴ میلادی قرارداد بهره‌برداری ۹۹ ساله از این ترعه را از خدیو مصر کسب می‌کند.
فردینان دولسپس در 19 مه سال 1855 میلادی کمپانی سوئز را تاسیس کرد و عملیات احداث کانال آغاز شد.
سرانجام، پس از چند سال کار طاقت‌فرسا کانال سوئز به طول ۱۶۲ کیلومتر، عرض ۵۴ متر و عمق ۸ متر دریای مدیترانه را به دریای سرخ مرتبط می‌کند. با احداث کانال شهرهای جدیدی در بیابان متولد شدند: پورت سعید در دهانه کانال در ساحل مدیترانه، شهر سوئز در دهانه کانال در ساحل دریای سرخ و شهر اسماعیلیه در حد فاصل این دو شهر.
احداث کانال سوئز موجب شد مسیر دریایی لندن به بمبئی 8 هزار کیلومتر کاهش یابد، زیرا دیگر نیازی به دور زدن قاره آفریقا نبود. بریتانیا که می‌خواست این مسیر حیاتی را تحت کنترل خود داشته باشد، مصر را که تا آن زمان قلمروی عثمانی محسوب می‌شد تحت قیمومت خود در آورد.
تا اینکه پس از سرنگونی ملک فاروق پادشاه مصر و به قدرت رسیدن افسران جوان، جمال عبدالناصر در سال ۱۹۵۶ میلادی کانال سوئز را ملی اعلام کرد.
آغاز به کار دادگاه نورنبرگ
دادگاه نورنبرگ در ۲۰ نوامبر ۱۹۴۵م پس از خاتمه جنگ جهانی دوم به منظور محاکمه ۲۱ تن از رهبران آلمان نازی که باعث کشته شدن بیش از ۵۰ میلیون نفر و متلاشی شدن زندگی میلیون‌ها انسان بودند، تشکیل شد.مقامات عالی‌رتبه رژیم نازی در دادگاه نظامی بین‌المللی در نورنبرگ و در حضور قضاتی از بریتانیای کبیر، فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده آمریکا محاکمه شدند. دادگاه نظامی بین‌المللی 22 آلمانی را به عنوان جنایتکاران «اصلی» جنگ به اتهام توطئه، جنایت علیه صلح، جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت محاکمه کرد. اما محاکمه نورنبرگ فقط به پای میز محاکمه کشاندن مقامات عالی‌رتبه نازی در دولت، نیروهای مسلح و اقتصاد نبود. میراث ماندنی این دادگاه، گردهم آوری سنجیده یک سند علنی از جنایات وحشتناک، از جمله جنایات هولوکاست بود که توسط آلمانی‌ها و همدستان آنها در طول جنگ جهانی دوم به وقوع پیوست. دادستان‌های آمریکایی در نورنبرگ به این نتیجه رسیدند که بهترین مدرک علیه جنایتکاران جنگی آلمان، اسناد باقیمانده از خود حکومت نازی آلمان است. آنها می‌خواستند جنایتکاران جنگی نازی را براساس گفته‌های خودشان محکوم کنند. با وجود آنکه آلمانی‌ها تعدادی
از اسناد تاریخی را در پایان جنگ از بین برده بودند و تعدادی از این اسناد هم در طول بمباران شهرهای آلمان توسط متفقین از بین رفته بود، ارتش متفقین طی تسخیر آلمان در 1945 به میلیون‌ها مدرک دست یافت. دادستان‌های متفقین حدود 3000 تن مدرک در محاکمه نورنبرگ ارائه دادند. بیش از یک دهه پس از آن، در آغاز سال 1958، بایگانی ملی ایالات متحده همراه با انجمن تاریخ آمریکا، 62 جلد از یافته‌های خود را در مورد اسناد به دست آمده توسط نیروی نظامی ایالات متحده در پایان جنگ منتشر کرد. بیش از 30 جلد دیگر نیز پیش از پایان قرن بیستم منتشر شد. ارتش ایالات متحده یافته‌های بسیار مهمی از غنایم و اسناد نازی‌ها به دست آورد، از جمله طلا، پول، آثار هنری و اسنادی که در 7 آوریل 1945 توسط مهندسان لشگر نودم پیاده نظام ایالات متحده در معدن نمک کایسرودا در مرکز آلمان یافته شد. میلیون‌ها مدرک از مکان‌های مختلف به دست آمد، از جمله اسناد مربوط به سوابق فرماندهی عالی ارتش آلمان، پرونده‌هایی از کروپ، هنشل و سایر شرکت‌های صنعتی آلمان؛ مواردی مربوط به لوفت وافه (نیروی هوایی آلمان) و اسناد نگهداری شده توسط هاینریش هیملر (رییس پلیس آلمان و رهبر اس اس
حکومت رایش)، وزارت امور خارجه آلمان و بسیاری موارد دیگر.
ارسال نظر