وزارت راه و شهرسازی می‌تواند یکی از مسائل را در اولویت قرار دهد؛ به عنوان مثال پروژه احداث مسکن در قالب طرح‌های مختلف در اولویت قرار گرفته است. این اولویت می‌تواند در زمینه رفع زمین‌گیری ناوگان هواپیمایی نیز صورت گیرد و تعداد ناوگان زمین‌گیر برای هر ایرلاین و مشکل زمین‌گیری آنها تعیین و به عنوان یک تکلیف از بالا اقدام جدی‌تر در این زمینه انجام گیرد. با رفع زمین‌گیری بخشی از مشکلات جابه‌جایی مسافر، کمبود بلیت و هوانوردی تجاری رفع می‌شود.

به دلیل هزینه‌های بالای خرید هواپیماهای نو و تحریم‌های موجود، ایرلاین‌ها می‌توانند به خرید هواپیماهای دست‌دوم با عمر مفید ۱۰ تا ۱۵ سال روی بیاورند. این راهکار می‌تواند به توسعه ناوگان هوایی داخلی کمک کند و ایرلاین‌ها را قادر به افزایش ظرفیت جابه‌جایی مسافر کند. البته ممکن است شرکت‌های هواپیمایی توانایی مالی و ظرفیت لازم هواپیماهای نو را نداشته باشند. با توجه به وجود تحریم‌های طولانی، ایرلاین‌ها از نظر زیرساختی آمادگی ارائه اورهال و خدمات مهندسی و تعمیرات انواع هواپیماهای جدید را ندارند و هزینه‌های این‌ کار بسیار بالا است. بنابراین می‌توان هواپیمای دست‌دوم را با قیمت پایین‌تری خریداری کرد؛ به‌ویژه اینکه فرآیند خرید هواپیماهای دست‌دوم بر خلاف هواپیماهای نو از نظر دور زدن تحریم‌ها نیز راحت‌تر است. البته عمر این ناوگان نباید از حدود مشخصی بیشتر باشد. خرید هواپیمای دست‌دوم با عمر مفید حدود ۱۰ تا ۱۵ سال می‌تواند راهگشا باشد تا به ناوگان شرکت‌های هواپیمایی داخلی افزوده شود. در دولت قبلی نیز به صورت جزئی هواپیمای دست‌دوم خریداری می‌شد؛ اما می‌توان در دولت جدید با نگاه جدی‌تر‌ به این موضوع پرداخت؛ به این صورت که مثلا اگر بعضی از شرکت‌ها توانایی خرید ندارند، وزارت راه و شهرسازی به عنوان سیاستگذار اصلی و هماهنگ‌کننده در این زمینه، چالش‌های موجود در این مسیر را با نگاه حاکمیتی مرتفع کند. به عنوان مثال می‌تواند با بانک‌ها و نهاد مالی برای ارائه تسهیلات به شرکت‌های هواپیمایی رایزنی کند. شاید گاهی اوقات لازم باشد نهادهایی مانند وزارت امور خارجه در این زمینه نقش تسهیلگر را ایفا کنند. به هر روی بدیهی است که برای رفع بعضی از مشکلات و چالش‌های موجود در صنعت هوایی نیازمند یک نگاه ملی و حرکت جمعی هستیم.