پایان تلخ «سانچی»

سارا مالکی/ عضو گروه نفت و پتروشیمی نام «سانچی» و سرنوشت تلخ آن و ۳۲ سرنشینش حالا برای بسیاری از مردم آشنا است. سانچی، نفتکشی است که ۱۶ دی ماه امسال در آب‌های شرق چین پس از برخورد با یک فله‌بر غول‌پیکر چینی، دچار انفجار و آتش‌سوزی شد. آن طور که شواهد نشان می‌دهد، اتفاق تلخی که برای نفتکش ایرانی که حامل یک میلیون بشکه میعانات گازی بود رقم خورده؛ ناشی از «حادثه» بوده است. اما اینکه این حادثه چه بوده، هنوز مشخص نیست و نیازمند بازخوانی اطلاعات جعبه سیاه نفتکش سانچی و بررسی دقیق اطلاعات است.

اما چیزی که در این میان مشخص شده، کوتاهی و تناقض‌گویی مسوولان در اطلاع‌رسانی است. این اتفاق از روزهای نخست و با تاکید بر کوتاهی چینی‌ها در انجام عملیات اطفای حریق و نجات آغاز شد و در روزهای بعد با ابراز امیدواری از احتمال زنده بودن دریانوردان ادامه پیدا کرد. اما بعد از گذشت هشت روز از سوختن سانچی در آتش و انفجارهای مهیب روز آخر که منجر به غرق شدن آن شد؛ اظهارنظرها دچار تغییرات اساسی شدند و مسوولان تاکید کردند چینی‌ها در انجام عملیات کوتاهی نکرده‌اند و از روز نخست امیدی به زنده بودن افراد وجود نداشته است. حالا مسوولان در میان سیل شایعات دست و پا می‌زنند و تلاش دارند چرایی تغییر نظرات خود را به مردم توضیح دهند. آنها می‌گویند در روزهای نخست احساساتی شده بودند و بعد از اینکه به محل حادثه رفته‌اند با واقعیت مهیب آن مواجه و متوجه شده‌اند نه در امدادرسانی کم‌کاری شده و نه واقعا امیدی برای زنده بودن وجود داشته است.   حادثه سانچی تلخ بود و جانگداز. اما آنچه این حادثه را تلخ‌تر می‌کند؛ حواشی آن بود که گاه اصل حادثه سانچی را به کناری می‌راند و عرصه را تبدیل به محل بی‌اعتمادی مردم به مسوولان می‌کند.