رسول بهروش جام‌جهانی فوتبال در ایران هواداران پرشماری دارد و بنابراین عجیب نیست که صداوسیما نیز برای پوشش این مسابقات تدارک گسترده‌ای ببیند. در این میان آنچه به جام بیستم جلوه ممتازتری می‌بخشید، حضور تیم ملی کشورمان در این دوره از رقابت‌ها بود که اهمیت کار را هم دوچندان می‌کرد. در نهایت تلویزیون ایران با تهیه چندین ویژه‌برنامه و پخش زنده تمام مسابقات -بعضا از طریق دو شبکه- این پروژه عظیم را به انتها رساند. حالا اما شاید وقت ارزیابی رسیده باشد؛ قضاوت در مورد اینکه مسوولان رسانه ملی چقدر در پخش باکیفیت این رقابت‌ها و جذب مخاطب موفق بوده‌اند؟
دقیقا یک ماه قبل از آغاز مسابقات جام‌جهانی، عزت‌الله ضرغامی در گفت‌وگو با خبرگزاری «ایسنا» اعلام کرد: «تمام تلاش خود را به کار خواهیم بست که بازی‌های جام‌جهانی، با کیفیت خوب و بدون تاخیر زمانی از رسانه ملی پخش شوند.» با این وجود اما زیاد طول نکشید تا روشن شود وعده پخش بدون تاخیر و حتی قول ممیزی اندک عملیاتی نشده است.
در طول پوشش مسابقات به وضوح معلوم بود که تصاویر شبکه سوم نسبت به تصاویر زنده، بین هفت تا 10 ثانیه تاخیر دارند؛ یعنی چیزی به اندازه همیشه! این مساله به‌ویژه زمانی آشکار شد که مزدک میرزایی گزارش بازی ایران و آرژانتین را با موبایل بر عهده گرفت. وقتی به‌خصوص در دقایق ابتدایی این مسابقه صدای مزدک از بلوهوریزونته بسیار جلوتر از صحنه‌های بازی به مخاطب می‌رسید، دیگر مشخص شده بود که پخش این بازی توسط سیما آنقدرها هم «زنده» نیست! یکی از ویژه برنامه‌های جام‌جهانی که با سروصدای زیاد و کلی هزینه تولید شد، «جام از نگاه دو» بود. برخی از عوامل ورژن جام‌جهانی برنامه ورزش از نگاه دو، بیش از یک ماه در برزیل حاضر بودند و در این مدت با بسیاری از بزرگان فوتبال دنیا از جمله رودگولیت، ماتئوس، کریستین ویری، زیکو و دیگران مصاحبه گرفتند. با این وجود اما در شرایطی که گفته می‌شد به هر یک از این میهمانان سرشناس بین پنج تا 15 هزار دلار پول داده شده بود، این برنامه روی آنتن با شکست مطلق مواجه شد. در مورد چرایی این ناکامی بزرگ رسانه‌ای فرضیات زیادی مطرح است، اما به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین دلایل این شکست، کنداکتور نامناسب شبکه دوم و پخش برنامه مزبور در ساعتی نامناسب بوده است.
به‌طور طبیعی ساعت ۶ عصر نمی‌تواند زمان مناسبی برای پخش یک برنامه ورزشی باشد، به‌ویژه در طول برگزاری مسابقات جام‌جهانی که اغلب علاقه‌مندان سعی می‌کنند برنامه روزانه خودشان را برای فراغت در شب و تماشای بازی‌ها تنظیم کنند. در نقطه مقابل اما برنامه« بیست چهارده » توانست از کنداکتور مطلوب بهره ببرد و به واسطه پخش در ساعات نزدیک به مسابقات، بینندگان زیادی را جلب کند.
برقراری ارتباط اینترنتی با کارشناسان بین‌المللی هم یکی از دستاوردهای خوب این برنامه بود؛ به‌ویژه از این نظر که بحث‌ها به صورت هدفمند و حول محور مسابقات انجام می‌شد و البته این ارتباط اسکایپی هزینه‌ای هم در بر نداشت.
بدون تردید اما، ماجرای مزدک میرزایی عجیب‌ترین مورد پوشش تلویزیونی مسابقات جام‌جهانی توسط تلویزیون ایران بود. در شرایطی که از ماه‌ها قبل اعلام شده بود مزدک گزارشگر اعزامی صداوسیما به مسابقات جام بیستم خواهد بود، مشکلات عجیبی سر راه میرزایی به وجود آمد که در نهایت مانع از حضور موثر او در برزیل شد. ظاهرا موضوع از این قرار بوده که مسوولان تلویزیون ایران در زمینه معرفی میرزایی به فیفا در موعد مقرر (زمستان ۹۰) کوتاهی کرده‌اند و او موفق به دریافت آی‌دی‌کارت نشده است. اوضاع زمانی بدتر شد که آقایان بدون توجه به این موضوع کلیدی مزدک را به برزیل فرستادند تا بازی‌های دوم و سوم تیم کشورمان را از نزدیک گزارش کند. با این وجود مطابق انتظار مدیران بخش رسانه فیفا اجازه حضور وی در استادیوم را ندادند تا حاصل همه زحمات او و نیز هزینه‌هایی که برای اعزامش انجام شده بود، تنها یک نیمه گزارش تلفنی بازی ایران و آرژانتین به بی‌کیفیت‌ترین شکل ممکن باشد؛ چنان که مسوولان سیما ناچار شدند در وقت دوم عنان گزارش را به عادل فردوسی‌پور بسپارند. جالب اینکه در دوران حضور مزدک در برزیل یک بار حتی خبری مخابره شد در مورد اینکه پلیس او را از ورزشگاه بیرون کرده است! در این بین مسوولان صداوسیما طبق معمول خودشان را ملزم به ارائه هیچ توضیحی ندیدند و کاملا بی‌تفاوت از کنار مبهم‌ترین مساله پوشش مسابقات گذشتند. وقتی عزت‌الله ضرغامی برای تماشای فینال جام‌جهانی در استودیوی «بیست چهارده» حاضر شده بود، پشت صحنه به دوربین‌های تلویزیونی گفت که همه چیز ایده‌آل بوده و پخش مسابقات جام‌جهانی بدون هیچ اشکالی به بهترین شکل ممکن صورت پذیرفته است. رئیس سازمان اما نگفت که اگر همه چیز اینقدر رویایی بوده، چرا گزارشگر اعزامی تلویزیون به جام‌جهانی بازی فینال را درست از چند متری او برای مردم گزارش کرده است؟!