در بسیاری از شهرهای آسیایی، نسلی از کودکان در حال رشد هستند که به ندرت آسمان آبی را می‌بینند. آلودگی هوا به ریه‌های آنها رسوخ کرده و چشم‌های آنها را می‌سوزاند اما آنها باید به نفس کشیدن در این هوای آلوده ادامه دهند. این یکی از بدترین تهدیدات برای سلامتی است، چرا که بسیار فراگیر است. هر سال ۵/ ۶ میلیون نفر از بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند؛ بیماری‌هایی مانند بیماری قلبی، سکته، بیماری‌های تنفسی و سرطان ریه. بیش از نیمی از این مرگ‌و‌میرها تنها در دو کشور رخ می دهند؛ چین و هند. دو کشور بسیار پرجمعیت و با انبوه لوازم نقلیه. شهری مانند پکن در بیشتر روزهای سال با هوای آلوده دست و پنجه نرم می‌کند. وسایل نقلیه دیزلی، سوزاندن زباله‌ها، نیروگاه‌های سوخت زغال‌سنگ و سوخت‌های کثیف که در اجاق‌های آشپزخانه‌های خانگی سوزانده می‌شوند، همگی آلاینده‌های به‌شدت مضر هوا را وارد اتمسفر می‌کنند؛ از جمله آلاینده‌های هوای کم‌‌دوام مانند کربن سیاه و متان به علاوه دی‌اکسیدکربن که صدها سال دوام می‌آورد.

گرچه سطوح بالای آلودگی در شهرهای آسیایی توجهات جهانی را به خود جلب کرده است؛ اما دستاوردهای به‌دست آمده کافی نبوده است. در حقیقت، از میان شهرهایی که سازمان بهداشت جهانی (WHO) در مورد کیفیت هوا بر آنها نظارت دارد، حدود ۶۰ درصد شهرهای پردرآمد آسیایی به مقررات شدید «کیفیت هوای WHO» برای یکی از مضرترین آلاینده‌های هوا به نام ذرات معلق (PM۲.۵) عمل کرده‌اند. این نسبت بزرگ‌تری نسبت به شهرهایی در تقریبا هر ناحیه دیگر جهان به‌جز آمریکای شمالی است. چالش کنونی حرکت شهرهای آسیایی کم درآمد و با درآمد متوسط به سطوح ایمن است. پذیرش استراتژی‌ها و سیاست‌هایی که در این شهرهای با درآمد بالاتر استفاده شده است مانند سیستم‌های عبور و مرور پاک‌تر یا مسیرهایی که برای افراد پیاده مناسب باشد، می‌تواند به هدایت این مسیر کمک کند. گرچه خروج آمریکا از توافق پاریس، جهان را در بهت فرو برد، اما شهرهای مختلف دنیا از جمله آمریکا مصمم شدند به‌جای منتظر دولت‌ها ماندن برای هدایت این مسیر، خودشان تعهدات اقلیمی ایجاد کنند.

پکن که در حال حاضر بدترین کیفیت هوا را در جهان تجربه می‌کند، به سرعت در حال کاهش آلودگی هوا است. این شهر در حال پذیرش استانداردهای آلایندگی وسایل نقلیه است که به مراتب شدیدتر از استانداردهای ملی این کشور برای کاهش اثر ۶/ ۵ میلیون وسیله نقلیه‌ای است که در جاده‌های این شهر در رفت‌و‌آمد هستند. تا سال ۲۰۲۰، این شهر در نظر دارد تا بیش از ۷۰ هزار تاکسی گازوئیلی و دیزلی را با وسایل نقلیه برقی جایگزین و ۴۳۵ هزار ایستگاه شارژ را نیز دایر کند. این تلاش‌ها نه تنها به سرعت سلامتی را بهبود خواهد بخشید، بلکه همچنین به رشد اقتصادی و ایجاد شغل و نوآوری در صنعت اتومبیل‌سازی منجر خواهد شد. با شروع سال جدید، دولت چین نیاز خواهد داشت تا تقریبا یکی از ۱۰ وسیله نقلیه تولید شده در این کشور «برقی» باشد و هند به دنبال این است که تا سال ۲۰۳۰ همه ناوگان وسایل نقلیه خود را برقی کند.

به طور مشابه، اکثر ظرفیت انرژی تجدیدپذیر جدید در کشورهای در حال توسعه نصب می‌شود. مانند مسیری که تلفن‌های همراه در دهه گذشته جای خود را به تلفن‌های همراه دادند، اولویت‌بندی سرمایه‌گذاری روی انرژی‌های تجدیدپذیر می‌تواند مناطق در حال توسعه را قادر سازد تا جهش سریع‌تری از تولید انرژی آلاینده هوا داشته باشند. چین در هشت سال گذشته، بزرگ‌ترین توسعه‌دهنده انرژی و گرمای تجدیدپذیر بوده است. با انقلاب خورشیدی که در هندوستان آغاز شده است و ۴۸ کشور در حال توسعه که اکنون به ۱۰۰ درصد اهداف انرژی تجدیدپذیر متعهد شده‌اند، سهم جهانی ظرفیت انرژی تجدیدپذیر جهانی افزایش قابل‌توجهی داشته است. گسترش سریع شهرنشینی در آسیا، خود از عوامل آلودگی است. (ورود افراد بیشتر از شهرها، آلودگی بیشتری را به دنبال خواهد داشت.) اما همچنین فرصت بی‌سابقه‌ای را برای ایجاد شهرهای پایدار، قابل سکونت و پویا ارائه می‌دهد.

سئول یکی از شهرهایی است که به خوبی از این حقیقت آگاهی دارد. پایتخت کره‌جنوبی چگونگی رفت‌و‌آمد مردم در شهرها را مورد بازبینی قرار می‌دهد. این شهر در نظر دارد تا سال ۲۰۳۰، ۲۵۰ ناحیه تنها برای افراد پیاده‌ ایجاد کند. استفاده از سیستم حمل‌و‌نقل عمومی را افزایش دهد و ۲۰۰۰ کیلومتر مسیر دوچرخه‌سواری برای شهروندان فراهم کند. اخیرا یک بزرگراه سابق در مرکز این شهر به عنوان یک پارک جدید شهری معرفی شده است و این فضا را از خودروها خالی کرده و آن را به شهرواندان بازگردانده است. از زمان بازگشایی این پارک تاکنون یک میلیون نفر از آن بازدید کرده‌اند.

راه‌حل چیست؟

قطعا وقتی شهرها مسائل محیط‌زیستی را به دست بگیرند، جهان منتظر اتفاقات خوبی خواهد بود. شهرها باید از راه‌حل‌های ممکن آگاهی یابند. این یکی از اهداف «BreatheLife» است؛ یک کمپین جهانی که از سوی «سازمان بهداشت جهانی»، «برنامه محیط‌زیست سازمان ملل» و «ائتلاف هوای پاک و اقلیم» هدایت می‌شود. نه تنها شهرها به طور داوطلبانه به کاهش آلودگی هوا همسو با استانداردهای کیفیت هوای سازمان بهداشت جهانی متعهد می‌شوند، بلکه از طریق اجتماعات منطقه‌ای می‌توانند اطلاعاتی در مورد ایجاد درک عمیق‌تری از اثرات آلودگی هوا بر سلامتی به اشتراک بگذارند. با آنچه جهان به ویژه کشورهای در حال توسعه در زمینه آلودگی هوا تجربه می‌کنند، هر گونه تعللی در مبارزه با این معضل قابل‌ جبران نخواهد بود.

شهرهای آسیایی در تلاش برای مبارزه با بدترین آلودگی هوا