وعده‌‌ای که محقق نشد
«۱۲ اکتبر ۱۸۱۳ معاهده صلح گلستان بین روسیه و ایران به امضا رسید. شرایط این معاهده برای ایرانیان شوم و مصیبت‌بار بود. ایران، دربند، باکو، شیروان، شکی، قراباغ و قسمتی از طالش را به روسیه واگذار کرده و از تمامی ادعاهای خود در گرجستان، داغستان، مین گرلیا، ایمریشیا و آبخاسیا، صرف‌نظر کرد.
همچنین ایران به‌طور غیرمستقیم قبول کرد که در دریای خزر نیروی دریایی نداشته باشد. روسیه در عوض ظاهرا خود را مکلف به این دانست که عباس میرزا را برای به‌دست آوردن تاج و تخت کمک کند و بدین سان ولیعهد برای منافع شخصی خود، تمام سرزمین‌های مورد بحث را به روسیه واگذار کرد. دولت مزبور (روسیه) هم به‌واسطه حمله و تاخت و تاز ناپلئون نمی‌توانست به این لشکرکشی‌ها ادامه دهد و شاید به کمتر از این هم حاضر بود قبول کند. ایران از پیش خود امیدوار بود که به‌وسیله افسران انگلیسی موقعیت خود را مستحکم کرده و بار دیگر به جنگ بپردازد و بخت خود را بیازماید. به عبارت دیگر این صلح موقتی بود و نه تسویه حساب آخرین.»
ارسال نظر