دولت در حالی بخش بزرگی از بدنه کارشناسی خود را درگیر تدوین برنامه ششم توسعه کرده که برخی از صاحب‌نظران و رصد‌کنندگان اقتصاد ایران بر این باورند که با توجه به شرایط خاص کشور در مقطع کنونی و واقعیت‌های اقتصادی پیش رو بهتر است به جای برنامه‌ریزی بلندمدت به دنبال برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت باشیم. از نظر آنها تجربه ۱۰ دوره برنامه‌ریزی نشان می‌دهد که به غیر از دو برنامه سوم عمرانی در رژیم گذشته و برنامه سوم بعد از انقلاب، کشور در این خصوص توفیقی نداشته و باید بررسی کرد که اصل برنامه‌ریزی آیا مناسب شرایط موجود سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایران هست یا خیر.باشگاه اقتصاددانان امروز پرسشی با عنوان برنامه‌ریزی بلند‌مدت یا کوتاه‌مدت؛ کدام یک مناسب حال کشور است؟ طرح کرده و این موضوع را با چهار تن از خبرگان این موضوع در میان گذاشته است. داوود دانش‌جعفری، وزیر اسبق اقتصاد معتقد است که چون در کشورهای توسعه‌یافته نظامات اقتصادی به مرور زمان شکل گرفته شاید مدل برنامه‌ریزی آنها با ما متفاوت باشد یا برنامه‌ریزی آنها به‌صورتی نباشد که در کشورهای در حال توسعه دنبال می‌شود. بنابراین رسیدن به نظامات برنامه‌ریزی خود می‌تواند به‌عنوان یک هدف در ایران تعریف شود. محمد کردبچه نیز که موافق برنامه‌های مالی کوتاه‌مدت در قالب بودجه‌های دوسالانه است، معتقد است نظام برنامه‌ریزی بلند‌مدت نمی‌تواند کشور را به توفیق برساند. سعید لیلاز نیز با توجه به عدم قطعیت‌های فراوانی که در اقتصاد ایران وجود دارد، اجرای موفق چنین برنامه‌هایی را بعید می‌داند. از نظر حسن خوشپور نیز آنچه مهم‌تر از طول مدت برنامه به نظر می‌رسد این است که دولتمردان برای اجرای آن برنامه اراده لازم را داشته باشند.