مرور سه اثر تجسمی از برگزیده‌های جشنواره فجر

نهمین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر با همه فراز و نشیب‌هایش به فرجام رسید. به گزارش خبرگزاری هنرآنلاین یکی از نکاتی که برگزارکنندگان این جشنواره بارها بر آن تاکید کردند، حرکت به سوی برگزاری جشنواره‌ای بینارشته‌ای بود که در آن مرز بین نمایش آثار تجسمی از بین رفته و حوزه‌های جدیدی از آثار تجسمی در نمایشگاه این رویداد هنری ارائه شد. در این رویداد سه اثر نسبت به بقیه آثار بیشتر مورد توجه قرار گرفتند که خلاصه‌ای از معرفی آنها را می‌خوانید. سنگ قبر آب تهران: علیرضا ذاکری در «آب مرد» المان شناخته‌شده‌ای را به سنگ قبر بدل کرده است. ایده او که بسیار ساده هم طرح شده است در جایگاه خود تصویری ارائه می‌دهد که با توجه به نگاه دقیق به پیرامون و واقعیت موجود در بیان مساله هنرمند بسیار به او کمک کرده و تصویری تاثیرگذار را ابداع کرده است. او در حقیقت با تغییر دادن معنای تثبیت شده یک شیء آن را در ظاهری نو ارائه داده است که شاید پیش از این هر روز در برابر چشمان‌مان مشاهده‌اش کرده باشیم. در حقیقت نوع نگرش و محض ایده این هنرمند در تغییر معنای یک شیء و معنابخشی دوباره به آن نقطه قوت این اثر به شمار می‌آید.

چمدان که همه زندگی پناهجویان است: «مدیترانه» به‌رغم اینکه آدرسی سر راست می‌دهد و بدون هیچ تمایلی به پیچیدگی می‌خواهد حرف خود را بزند اما از منظر زیبایی‌شناسی، تصویری گیرا را خلق کرده است. چمدانی روی شن‌های خیس و خشک که خود هویت مسافر را دارد. قرار گرفتن چمدان در سطح خیس نشان از یک اجبار و حریم نا امن به خود گرفته و خود چمدان که به نظر کهنه می‌آید هم نشانگر صاحب آن است که وضعیت نابسامانی دارد. در حقیقت صدایی که در کنار این اثر از مهاجران پخش می‌شود در این سودهی تاثیر دارد. پیچیدگی بحران بی آبی: در اثر «حباب» حسن کاکاوند ماهی‌هایی که به لوله‌کشی آب چسبیده‌اند دو تصویر را به دست می‌دهد. یکی بحران بی‌آبی که این گونه شدت گرفته و فضای نامتعارفی است که ما برای اکوسیستم به‌وجود آورده‌ایم. فضایی که نه‌تنها خودمان بلکه موجودات دیگر را نیز تحت تاثیر قرار داده است. او از نظر زیبایی ظاهری به نوعی با در هم تنیدگی لوله‌ها به پیچیده شدن این بحران برای انسان نیز اشاره دارد. بحرانی که چنان در هم تنیده است که قابل حل و بازگشایی نیست و موجودات دیگرند که در این پیچیدگی دست و پا می‌زنند.